گفتیم که اولاً : قرآن کریم به زبان عربی نازل شده و این یعنی ادامه و استمرار همان زبانی که عرب جاهلی به آن محاوره می کرده و زبان ادبی خود را به آن بیان می کرده است و ثانیاً : دستگاه معانی قرآن بر اساس همین واژگانی شکل می گیرد که نزد شاعر و خطیب جاهلی وجود داشته است و ثالثاً : واژگانی که در بافت و نظام معنایی قرآن قرار می گیرند، معنای تازه ای می یابند که در اصل انقلاب معناشناختی قرآن در همین راستا است. اما زبان قرآن چیست؟

  وقتی سخن از زبان به میان می آوریم مراد می تواند تفکیک دوسوسوری میان زبان و گفتار باشد و هم می تواند به مفهوم ساپیر-وورف باشد.برای اولین بار سوسور میان دو وجه زبان تفاوت قائل شد.یکی زبان و دیگری گفتار.زبان به معنای قوۀ نطق است که در وجود هر انسانی هست و یا به معنی نظام زبان است که مجموعه ای از قواعدی است که سخنگویان به هنگام ارتباط برقرار کردن با دیگران آن را به کار می برند، و لی گفتار وجه بیرونی و نمود خارجی آن است که منظور به کارگیری عملی آن نظام زبانی است.  اما از نظر ساپیر- وورف میان زبان و جهان بینی رابطه برقرار است.زبان در این تعریف به مهنای وسیع تری به کار می رود که می توان آن را فرهنگ نام نهاد.آنچه از زبان در اینجا مراد می شود، بحث از زبان به معنای فرهنگ است.قرآن کلام خداوند و کلام هم تجلّی گاه متکلم است.سپس خداوند در کلامش  (قرآن) تجلی یافته است.تجلّی خداوند یکبار در هستی بوده که به آن تجلی أفعالی گویند و یکبار در قرآن که از آن به تجلّی صفاتی یاد می شود؛ چون متکلم بودن از صفات خداوند است.فرایند این تجلّی کلامی و إسناد صفت متکلم به خداوند همیشه از پرسش های جدی دینداران بوده است.یعنی در حوزۀ پژوهشهای قرآنی همیشه این پرسش مطرح است که زبان قرآن چه نوع زبانی است؟ آیا زبان تمثیلی است یا کنایی و یا نمادین و سمبلیک و یا علمی و عرفانی؟یا اصلاً در سطحی بالاتر سوال این است که زبان دین، چگونه زبانی است؟  برای ایجاد یک ارتباط کلامی و انتقال پیام باید چهار عنصر همزمان وجود داشته باشد:
  1-فرستندۀ پیام 2- گیرندۀ پیام  3- محل پیام  4- زمینه و بافتی که نشانه های زبانشناختی در آن مبادله شوند.  اما همیشه انتقال پیام به معنای سادۀ آن مدنظر سخن گویان نیست.به عبارت دیگر با این که اطلاع دهندگی عمده ترین نقش زبان است اما صرفاً دادن اطلاعات نیست بلکه زبان نقشهای دیگری غیر از اطلاع دهندگی(communication) هم دارد،همچون نقش عاطفی(expressive) ، نقش زیباشناختی(esthetic)،و نقش جهت گشایی(communication phatic) . اکنون سخن این است که این کارکردها و فرایند پیام در سطح غیر بشری یعنی در سطح خداوند یا بشری به نام پیامبر چگونه رخ می دهد؟آیامی توان به چنین روابطی در آن سطح هم اعتقاد ورزید؟ زبان دین اساساً چگونه زبانی است؟ آیا زبان شعر است؟ زبان اسطوره است ؟ زبان اخباری است؟ زبان عرفی است؟ یا زبان فنّی؟ از طرفی ما در حوزۀ دین با متونی روبرو می شویم که به آنها متون دینی یا مقدّس می گوییم و حکایت گر تجربۀ دینی اند، یعنی بیانگر ارتباط کلامی خداوند با بشر.وقتی سخن از متن به میان می آید، به تبع آن بحث زبان و تفسیر و تأویل متن در علم هرمنوتیک هم مطرح می گرددو این پرسشها را در می افکند که آیا باید قائل به دو دسته متن شد؟ یکی متون آسمانی که می کوشیم تا معنای باطنی آنها را کشف کنیم و دیگر متون زمینی که امکان دارد برای آنها معانی تازه ای بسازیم؟ مجموعۀ این پرسشها ضرورت کاویدن زبان دین و متون وحیانی را موجب می شود.

                                                                                                                         ادامه دارد....

نظرات شما عزیزان:

م.د

ساعت10:52---2 آبان 1391

با سلام و عرض ادب خدمت شما استاد

محترم ؛ ببخشید استاد باتوجه به موافقت دانشجویان در مورد جابه جایی دو امتحان نتیجه چی شد ؟

متشکرم ./
پاسخ:سلام..فردا ثبت ميكنيم تغيير را...

ساعت21:41---1 آبان 1391

[وب سایت] - [ایمیل]

سلام جناب آقای افضلی عزیز
بعد از دیداری که با جنابعالی  داشتم هنوز توفیق حضور در محضر شما فراهم نشده که امید است این پنجشنبه میسر گردد.
پاسخ:متشكرم..انشالله

دانشجوی دکتری عربی-اصفهان

ساعت20:25---1 آبان 1391

سلام استاد دکتر افضلی.از شما بسیار تشکر می کنم که با حوصله سوالهای مرا درباره رساله پاسخ دادید.نظراتتان را حتما در رساله ام انجام خواهم داد.فقط خواهش می کنم کتابهایی را که وعده دادید برایم ایمیل کنید.متشکرم
پاسخ:سلام و ممنون از شما..کتابها را فرستادم خدمتتان.یک سری مقاله هم هست که برایتان ایمیل میکنم.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: