در مطالب قبل، گفتیم که زبان عربی قبل از اسلام، با ویژگیها و ظرفیت واژگانی که داشت، زبان شعر و ادبیات جاهلی بوده است.قرآن کریم هم در چنین فضای زبانی نازل شده است.یعنی با بهره گیری از ظرفیت زبانی ( صرفی، نحوی و واژگانی) زبان عربی به تبیین مفاهیم دینی پرداخته است.در این قسمت به دو اصل در حوزه مطالعات زبانشناختی می پردازم یعنی مطالعه درزمانی Diochronic و همزمانی Synchronic . مسألۀ تغییر معنایی به عوامل اجتماعی، تاریخی، فرهنگی و روانشناختی مربوط می شود و با مسالۀ درزمانی و همزمانی بودن معنا مرتبط است. تعییر معنا عموماً در سه حوزۀ زیر است:

1-   تخصیص معنا : هرگاه دایرۀ شمول معنای جدید از معنای قدیم کمتر باشد.

2-   تعمیم معنا : هرگاه معنای جدید از معنای قدیم فراگیرتر باشد.

3-   نقل معنا : هرگاه معنای جدید با معنای قدیم متفاوت باشد، که نقل معنا از حوزه ای به حوزۀ دیگر صورت می گیرد.

در ضمن حوزه های تحول معنایی را می توان به قرار زیر برشمرد:

1-   حوزه های بنیادین که نمایانگر اصل حسّی و نخستین دلالت است.

2-   حوزه های حسّی که شامل تغییر بین محسوسات از طریق تخصیص، تعمیم و نقل است.

3-   حوزه های ذهنی که در آن دلالت حسّی از خلال گونه های متنوعی از جمله مجاز به حوزه ذهنی می رسد.

با توجه به دو اصل همزمانی و درزمانی در مطالعات معناشناسی، زبان قرآن نیز دارای یک فرایند تاریخی است.یعنی بیش از بیست سال، این زبان جدید در حال شکل گیری است. از طرفی در درون خود نیز به دو مرحله متمایز مکّی و مدنی تقسیم شده است. یعنی در این دو دوره زبان قرآن با بهره گیری از توانمندی و ظرفیتهای واژگانی زبان عربی، موجب تحولاتی در مفاهیم دینی شده است.

                                                                 ادامه دارد...

نظرات شما عزیزان:

ساعت14:36---9 آذر 1391

با عرض سلام خدمت شما استاد گرامی که اینقدر قلب بزرگ و مهربانی دارید ما را هم از دعای خیر خود محروم نفرمایید.
پاسخ:فراوان سپاس از شما..

محسن

ساعت20:13---7 آذر 1391

[وب سایت]

شما لینک شدید

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: